Początki szkoły w Jarosławcu sięgają czasów sprzed odzyskania niepodległości w 1918 r. Z dniem 1 listopada 1917 r. powstała jednoklasowa szkoła mieszana. Placówka ta została podporządkowana Inspektoratowi Szkolnemu w Zamościu, który prowadził nadzór nad oświatą na terenie Zamojszczyzny.
W pierwszych latach funkcjonowania placówki zajęcia odbywały się w pomieszczeniach wynajętych. Na początku dwudziestolecia wynajmowano pomieszczenia w folwarku Jarosławiec od Ordynacji Zamojskiej. W następnych latach sale mieściły się u mieszkańców Jarosławca.
W związku z powyższym mieszkańcy Jarosławca podnieśli inicjatywę budowy budynku szkoły. W 1928 r. udało się uzyskać niezbędne pozwolenia. Jednak z uwagi na kryzys gospodarczy, postępujący w latach następnych do budowy nie przystąpiono. Dopiero w drugiej połowie lat trzydziestych ponownie podjęto ten pomysł. W tym celu jarosławianie zwołali zebranie wiejskie, na którym powołali specjalny komitet, który miał za zadanie wspomagać budowę szkoły. Jednocześnie zobowiązali sołtysa do zbierania podatku wśród mieszkańców na rzecz budowy nowego budynku.
W trakcie ustalania projektu władze Gminy Nowa Osada (Jarosławiec administracyjnie należał do Gminy Nowa Osada z siedzibą w Zamościu) zaproponowały zbudowanie drewnianego a nie murowanego budynku, co znacznie obniżyłoby koszty. Jednak mieszkańcy nie wyrazili na to zgody i przeforsowali projekt budynku murowanego. Projekt ten zakładał budynek piętrowy z salami lekcyjnymi oraz mieszkaniami dla nauczycieli. Budowa ruszyła w 1938 r. Już wiosną 1939 r. odbywały się tam pierwsze lekcje w prowizorycznych warunkach (szkoła nie była do końca wykończona). W trakcie wojny, jak wynika z dokumentacji fotograficznej, zajęcia odbywały się najprawdopodobniej do momentu wysiedlenia ludności Jarosławca przez Niemców (1942 r.). Po wysiedleniu Polaków w budynku szkolnym stacjonowała żandarmeria niemiecka, która miała za zadanie ochronę niemieckich kolonistów. Z chwilą zbliżania się Armii Czerwonej w lipcu 1944 r. Niemcy opuścili i jednocześnie podpalili budynek szkoły. Świadectwem tych lat są wykopane, dopiero w 2009 r., w czasie prac remontowych pociski artyleryjskie. Potwierdzają one obecność nie tylko żandarmerii niemieckiej, ale i regularnych wojsk frontowych, wycofujących się zapewne w pośpiechu przed nacierającym przeciwnikiem. Niewykluczone, że to właśnie żołnierze Wermachtu podpalili budynek szkoły. Straty po pożodze były bardzo duże, a brak środków uniemożliwiał odbudowę budynku. Dopiero kilka lat po wojnie udało się oddać do użytku budynek szkolny.
Uczniowie klas III i IV wraz z nauczycielami w 1942 r. przed budynkiem głównym wejściem do budynku szkoły.
W następnych latach liczba uczniów była na tyle duża, że dyrekcja szkoły wynajmowała dodatkowe sale lekcyjne u mieszkańców Jarosławca. W związku z tym szkoła była sukcesywnie rozbudowywana. W 1970 r. oddano do użytku oddzielny parterowy budynek z dwiema salami lekcyjnymi. A w latach osiemdziesiątych piętrowy gmach. Wszystkie trzy budynki nie posiadały jednak bezpośredniego połączenia ze sobą, co niezwykle utrudniało pracę nauczycielom i naukę dzieciom. Dopiero w 1996 r. został oddany do użytku korytarz łączący wszystkie budowle w całość. Powstał wówczas integralny kompleks szkolny. Kolejną ważną inwestycją była budowa sali gimnastycznej uwieńczona sukcesem w 2000 r. W wyniku reformy oświaty w 1999 r. w budynku szkoły zaczęło funkcjonować Gimnazjum im. Hetmana Jana Zamoyskiego oraz sześcioletnia Szkoła Podstawowa im. Marii Dąbrowskiej. W kolejnych latach utworzono dodatkowo przedszkole w szkole podstawowej (oddziały przedszkolne).
W chwili obecnej Szkoła Podstawowa im. Marii Dąbrowskiej w Jarosławcu jest ośmioletnią szkołą podstawową. Placówka posiada bardzo dobrą bazę dydaktyczno – opiekuńczo – wychowawczą. Wszystkie pracownie wyposażone są w najnowocześniejszy sprzęt – m.in. w tablice interaktywne z dostępem do Internetu. Nowoczesna sala informatyczna zapewnia każdemu dziecku dostęp do komputera. W szkole został wprowadzony dziennik elektroniczny. Zgodnie z oczekiwaniami rodziców na terenie placówki działa świetlica. Każde dziecko może skorzystać z wyżywienia. Dla najmłodszych uczniów oddano do użytku nowoczesny plac zabaw. Szkoła posiada salę gimnastyczną, kompleks boisk sportowych „Orlik” oraz siłownię na świeżym powietrzu.
Najlepszą wizytówką szkoły są:
– wysokie wyniki nauczania
– laureaci konkursów przedmiotowych
– liczne osiągnięcia sportowe
– kształcenie z wykorzystaniem technologii informatycznych
– niepowtarzalna atmosfera przyjazna dla uczniów i rodziców
Od kilku lat szkoła bierze udział w ogólnopolskich akcjach promujących wiedzę, bezpieczeństwo, zdrowy styl życia, troskę o środowisko naturalne. Efektem tych działań są liczne dyplomy i wyróżnienia.
Placówka realizowała i realizuje szereg projektów rozwojowych współfinansowanych przez UE w ramach EFS: „Pierwsze uczniowskie doświadczenia drogą do wiedzy”, „Lepsza sylwetka i wymowa” „Przyspieszenie edukacji w szkole wiejskiej”, „Szkoła przyszłości”. Szanujemy to, co stworzyli nasi poprzednicy. Tworzymy nowe tradycje integrujące społeczność lokalną i wzbogacające życie szkoły. Chcemy, aby nasza szkoła była przyjazna dzieciom, uczącym w niej nauczycielom i pozostałym pracownikom. Przygotowujemy dzieci do życia w społeczeństwie demokratycznym Zjednoczonej Europy.
Dyrektorzy, którzy prowadzili szkołę przez ostatnie 100 lat:
Szczepanowski Stanisław (1924-1931)
Plan Józef (1931-1934)
Kowalska Maria (1934-1935)
Szwarnowska Alina (1935-1937)
Krupiński Stanisław (1937-1939)
Andrzej Przyprawski (1939-1942)
Augustyn Każmir (1945-1951)
Grzejszczak Eugeniusz (1951-1968)
Stanisław Wnuk (1968-1978)
Smoląg Maria (1978-1986)
Hałucha Krystyna (1984-1991)
Baran Teresa (1991-2001)
Majdan Magdalena (2001-2006)
Herc Agnieszka od 2006
Budynek szkoły w latach sześćdziesiątych.